Over mij
Voorjaar 2018 hoorde ik over een documentaire over adoptiefraude (Adoptiebedrog III) van de Nederlandse programmamaker "Zembla" waarin mijn formele weeshuis 'Kasih Bunda' werd genoemd.
Ik had altijd een negatief gevoel over het weeshuis, maar kon nooit precies uitleggen waarom. Op dat moment probeerde ik mezelf uit een donker gat te krabben en wachtte een maand voordat ik de moed vond om de aflevering te bekijken. Tegen de tijd dat ik het uit had, werd ik zo emotioneel dat ik een vriend moest bellen om mezelf te kalmeren, want het kijken naar deze aflevering werd een keerpunt voor mij.
Mijn naam is Widya, in 1979 geadopteerd uit Indonesië. Volgens mijn adoptiepapieren was ik 4, het 3e kind van mijn ouders en mijn vader waren overleden voordat ik werd geadopteerd door een Nederlandse familie. Ik ben dankbaar geweest voor de liefde van mijn Nederlandse familie, maar de strijd om me aan te passen en te begrijpen wat er aan de hand was, was moeilijk.
​
Geadopteerd worden had een enorme impact op mijn leven. Ik had herinneringen aan mijn tijd voor mijn adoptie en heb nooit echt kunnen begrijpen hoe ik in een weeshuis belandde. Ik had altijd geweten dat ik een moeder had. hoewel ik me na een tijdje haar gezicht niet meer kon herinneren, herinner ik me onze nauwe band en reis van Jogjakarta naar Metro en Jakarta.
​
Toen ik de aflevering van Zembla zag, begon mijn eigen verhaal logischer te worden. Een reis naar het weeshuis in 1991 had me in de war gebracht en ik belandde in een neerwaartse spiraal en zelfvernietigingsmodus. Niets klopte meer, al kon ik het niet uitleggen.
​
Zoals velen is spreken in het openbaar niet mijn ding. Ik heb vaak het gevoel dat de woorden niet komen zoals ik wil. Dus begon ik te schrijven. Het helpt me om een ingewikkeld verhaal uit te leggen, niet alleen aan mezelf maar ook aan anderen. Een verhaal dat ik nooit had geloofd als ik het niet zelf had meegemaakt maar de waarheid komt langzaam naar boven.
Mijn keerpunt gaf me de moed om nog een poging te wagen om mijn Indonesische moeder te vinden. Op 15 juni 2020 lanceerde ik een Twitter-zoekopdracht om haar te vinden met de hulp van mijn vriendin Tazia Teresa. Je kunt mijn ervaringen met deze zoektocht lezen in mijn berichten.
​
Er zijn veel verschillende soorten adoptieverhalen, positieve en negatieve. Deze blog gaat niet over wie gelijk heeft of niet. Deze blog gaat over mijn verleden, mijn waarheid, mijn ervaringen en mijn keuze om het naar buiten te gooien....